سالنامه ی عزا

              به ا نتقام شادی گذشتگان          

         کنون چنین پراست روز ما ز اخگر جنون 

رویای آزادی ...

دیر زمانی ست که دستان ِ به اسارت رفته ی ما به سوی خدایگان زمین برافراشته اند- با درفش - و خدای نیز گم شده است در میان هزار دعا راست یا دروغ ؟

نامه نوشتی که چرا ؟

سراب زندگی پیدا میان دخمه های تنگ         

          که چشمانت فقط تنها سیاهی های چشم خود می بیند و

دادگاه دار

1)
سکوت جایز نیست عشق را باید که فریادی زنیم خویشتن را باید که جامه بر دریم در میان اوج پرواز دلان بر سر دار است پنج تن بی گناه عشق را باید که فریادی زنیم ظلم را فریاد بر سر می زنیم

تندیس های مفقود الاثر

و سیزده مین تندیس نیز
گم می شود
 - از میان شهر
و آثار جرمی که برجاست از آن ها